Kleur van de lucht, de
Lemniscaat
Marisol is kunstenaar. Dat vindt ze zelf en dat vindt iedereen om haar heen. Als ze op school een grote wandschildering gaan maken, kan ze niet wachten om aan de slag te gaan. Maar… ze kan de blauwe verf niet vinden. Hoe moet ze nou de lucht schilderen? Somber gaat Marisol naar huis. Ze piekert en piekert en piekert – tot ‘s nachts in haar droom alle kleuren over haar heen tuimelen. En dan weet ze het. Op school gaat ze aan de slag. Met alle kleuren die ze vinden kan, maar zonder blauw.
Juf Sanne zegt:
“Voor Aldo Servino, die mijn blauwe verf afpakte en me leerde schilderen – en denken – in de kleur van de lucht.†Dit schrijft Peter Reynolds aan het eind van het boek. Na het boek ‘De stip’ komt Peter Reynolds weer met een prachtig boek over kunst en dingen anders te zien, verder te kijken dan je neus lang is. Dit boek kan een uitstekend opstapje zijn om met kinderen te filosoferen over kleur, kunst en perceptie. De kleuren worden sober gehouden waardoor de tekeningen die met kleur zijn een impact maken.